Lieve Linda

Meningmakers lees ik op de cover van jouw nieuwste magazine. Ik voel me daarom vrij om ook even iets aan jou vragen. Ik vind je namelijk heel leuk en heb jouw mening best hoog zitten. Hoe doe jij dat met dat duurzame gedoe these days? Je kan geen krant of tijdschrift openslaan of je wordt geconfronteerd met het klimaatakkoord. Of erger.. met de ecochain van mijn favoriete quinoa, sojamelk of avocado. Of met kreten als vliegschaamte, hippe vegetariër en vintage shopper. Ik verkeer zo langzamerhand in een enorme eco midlife. Heb jij dat nou ook?

Yogameisjes met Latte havermelk

Ik zie ineens overal van die leuke hippe, strakke yogameisjes hun latte havermelk drinken uit een sustainable bamboe keep cup in hun Tiny House. Waarna ze ook nog eens podcast luisterend de hydrofiel luiers van hun baby’s aan het waslijntje hangen. Ik bekijk het als ik bellend voorbij raas in mijn niet elektrische 4wd met leren bekleding. Op weg naar een niet vegan hotspot om een interessante deal te sluiten. Hebben wij de boot gemist? Ik krijg een beetje last van kriebels, geen lente kriebels, maar eco kriebels. Heb jij dat ook?

Plastic clean-up op Dubarry’s

Ik hou enorm van de natuur, eigenlijk ben ik verliefd op haar. In alle vormen, alle landen en alle jaargetijden. Wekelijks loop ik uren door de duinen en over het strand van ons dorp. En toen gebeurde het laatst. Ik moest opzij voor honderden mensen die met een plastic clean-up tour bezig waren op mijn strand. En ik stond daar maar. Ineens zie ik al die bergen plastic, ruik ik het zwavel van de boten op zee en hoor het geraas van de windmolens. Ik kijk naar Karel, mijn labradoodle mini en het plastic poepzakje in mijn handen. Ik vraag mij af of mijn Dubarry’s wel vegan zijn. Ik tel met het schaamrood op mijn kaken de tennisballen die mijn goedzak kwijt is geraakt in de zee. Mijn zee, jouw zee, onze zee die vol zit met die plastic rommel. En ook nog omdat ik niet heel gericht kan gooien met mijn niet recyclebare wegwerpstok. Nooit een held geweest op het honkbalveld. Ik begin mij te schamen. Heb jij dat ook?

Bingewatchend slaat de paniek toe

Thuis ben ik op de bank geploft met een zak in plastic verpakte stroopwafels en een pot earl grey thee uit Sri Lanka. De gember en bio raw chocolate verkopen ze niet bij mijn plaatselijke super. Ik scrol door de Netflix docu’s en liet alle kwartjes bingewatchend vallen. Na vier uur en 10 niet vegan stroopwafels zet ik huilend de tv uit. Compleet in paniek over mijn impact op de aarde. Omg. Wat hebben we gedaan. Denk jij dat ook?

Mijn diesel staat bij de P&R

Vorig jaar stond ik er naar te kijken, nu heb ik me ingeschreven voor een dagje zwerfaval prikken op World Cleanup day over een paar weken. Ik ben me kapot geschrokken, maar niet aan de antidepressiva gegaan. Ik ontdekte overigens wel hoe vervuilend medicijngebruik is. Ik rijd nog steeds in mijn te grote diesel, maar parkeer hem wel steeds vaker bij de P&R van de NS. Ik heb nog geen zonnepanelen op het stalen design dak van mijn te grote witte villa, maar stapte wel over naar een groene energieleverancier en bank. Ik vloog een paar jaar geleden nog 1 keer naar Colombia met mijn gezin, maar werd ook veganist. Heb jij die docu’s al gezien?

Bamboe onderbroeken zijn echt niet sexy

Stiekem geniet ik best van dit nieuwe leven, maar zijn sommige dingen zijn best wel even wennen. Bamboe onderbroeken zijn namelijk echt niet sexy en beewraps in de keuken zijn een crime. De waxbar inruilen voor gesmolten suiker in de badkamer is ook geen aanrader. En met de DIY deo van kokosvet met bicarbonaat heb ik al behoorlijk wat Michael Kors jurkjes verziekt. Mijn hakken breken af als ik over een perron ren om die ene trein te halen. En die vegan traktatie blijk ik alleen te lekker te vinden. Mijn vriendinnen lachen zich rot en ik lach mee. Want ik zie kleine lampjes bij ze aan gaan. Lampjes die ervoor zorgen dat ze een tweedehands winkel in gaan en vegan recepten aan me vragen. Die er voor zorgen dat ze wat vaker in het OV stappen en een shampoobar uitproberen. Dus laat ze maar lachen en shinen.

De Linda is niet gemaakt van olifantenpoep, maar shinen doet ze wel

Jouw magazine is niet van gerecycled papier of olifantenpoep. Ze ruikt niet naar eco inkt. En ze wordt ook niet bezorgd per fietskoerier. Maar hé.. shinen doet ze wel. Net als jij. En je laat vrouwen lachen. En huilen. Dus wat vind jij? Wat is jouw mening over dat duurzame gedoe? Al toe aan shinend aandacht vragen voor onze lieve moeder? Onze moeder aarde die jij vast net zo graag groen wilt houden als die klimaatgekkies? Ik ben ben benieuwd!

Liefs Manon