Na een lange dag werken, hang ik eindelijk in mijn eentje met de afstandsbediening in mijn hand op de bank. Het is oktober 2016. De docu ‘Before the flood’ van Leonardo di Caprio is net uit en ik zapp voorbij. Ik blijf hangen. In eerste instantie omdat ik natuurlijk al jaren verliefd ben op Leo. Daarna omdat ik niet geloof wat ik zie. Ik begin me te schamen. Ik begin me te schamen omdat ik besef dat ik een enorme vervuiler ben. Ik begin me te schamen omdat ik zie wat er gebeurt aan de andere kant van de wereld voordat een jurkje hier in de winkel hangt. Ik ben een ‘vervuiler’, denk ik.
Mijn secondhand challenge
Dat er aan de andere kant van de wereld zoveel troep ontstaat omdat wij maar kopen, had ik me nooit gerealiseerd. Dat de 16 grootste zeeschepen net zoveel zwavel uitstoten als alle auto’s bij elkaar, wist ik niet. Dat we wel 50.000 van die schepen hebben en dat daar al onze spullen in zitten, wist ik ook niet. Omg. Ik zag kindertjes zichzelf wassen in rivieren die vervuild zijn door het maken van onze spullen. Ik wilde dit niet. Ik besloot dat ik moest stoppen met kopen en bedacht mijn eigen challenge.
Mijn zus moest lachen en was trots
Tot mijn 50e verjaardag, ruim een jaar later zou ik niets nieuws meer kopen. Althans, geen nieuwe kleding. Ik mocht alleen tweedehands nog kleding kopen, betaald met budget van verkochte spullen. Mijn vriendinnen verklaarden mij voor gek. Mijn zus lachte en was trots. Ik ging er voor. Nog nooit had ik zoveel miskopen van marktplaats thuis die ik weer doorverkocht. Tot ik rust vond. De challenge werd een lifestyle waar ik van genoot. Hoe fijn is het als je niet meer in etalages hoeft te kijken? Hoe fijn is het als je geen stress meer hebt om dat ene item te scoren wat in de uitverkoop komt? Hoe fijn is het om super blij te zijn met dat tweedehandsjurkje dat 15 euro kost? Mijn zus lachte en begon ook te scrollen op marktplaats.
En toen werd ik 50
In januari was saar eindelijk de dag dat ik mijzelf mocht belonen met een nieuwe outfit. De dag dat ik 50 werd. De dag die voor altijd anders werd. De dag die nu dubbel in mijn geheugen staat gegrifd. De dag dat ik in mijn tweedehandsjurkje mijn lieve zus moest begraven. Totaal onverwacht verdween ze plotseling uit ons leven. Mijn grote kleine vrolijke lieve zus. Mijn leven stond op zijn kop en werd nooit meer hetzelfde. Ik ging geen kleiding kopen. Dit werd een andere challenge. Ik werd me nog bewuster van de schoonheid van de aarde en de rust die de natuur geeft. Dit wilde ik koesteren en groen houden. Het strand, de duinen en de natuur werd nog meer mijn afleiding. Ik realiseerde me dat ik er alles aan wilde doen om dat mooi te houden. Ik begon de zoektocht naar een leuk, luxe groen leven. En deelde dat op manonloveslife.nl.
Eco is fun en sexy
Van vegetarische vintage shopper werd ik een vegan minimalist met vliegschaamte. Mijn grote leasebak ruilde ik in voor het OV en een P&R tuffertje. Maar ik bleef van mooie spullen houden en leerde weer van het leven genieten. Mijn zoektocht naar mooie eco vervangers voor de gebruikelijke spullen in mijn huis was een enorme zoektocht. Wat een gedoe. Alle eco websites en winkels struinde ik af. Productomschrijvingen analyseren werd een dagtaak. Greenwashing een nieuw woord dat ik leerde kennen. Ik werd een ‘expert’ en wilde dit delen en bedacht de ZustainaBox.
Een ecobox vol duurzame spullen als verrassing
Hoe leuk is het als je af en toe een kadootje thuis krijgt gestuurd. Een doos, speciaal voor jou met Sustainable spullen. Zo help ik om duurzaam te kiezen en kan ik mijn ervafring met producten ook delen. Dat is het verhaal achter de Z van ZustainaBox, Sustainable met een knipoog naar de Z van Zus. Mijn lieve Zus.
