‘Goh, is jouw auto eruit? Jeetje, gedoe zeg, dat zou met mijn baan echt niet kunnen’
Met de mijne wel gelukkig. Ik woon bijna in Zeeland, werk in Utrecht en Amersfoort, ben vaak bij Zustaina, mijn startup in Amsterdam en bezoek met regelmaat ons fulfilment center in Groningen. Een treinleven is een behoorlijke uitdaging voor deze kilometervreter dus. Een beetje zenuwachtig zwaai ik dan ook naar de nieuwe bestuurder van mijn auto terwijl hij de straat uit rijdt . Ik loop naar mijn fiets. En denk aan mijn cursus positieve affirmaties. ” Beter voor mezelf. beter voor de aarde. beter voor mijn portemonnee. Beter voor mezelf, beter….”
Een half jaar later druipt de regen in mijn nek terwijl ik in Utrecht door de plassen scheur op mijn OV fiets. De klodders vegan -niet- waterproof mascara die ik zorgvuldig in de trein op mijn ogen heb gesmeerd, kleuren mijn wangen zwart. Maar ik ben buiten en ik beweeg. Ik ben op tijd en heb een fris hoofd. Ik parkeer mijn fiets gratis voor de deur van mijn kantoor. Midden in de stad. Ik voel me vrij en lach.
Met mijn tweedehands tuffertje hang ik schaamteloos op de rechterbaan
Het is geen gedoe. Het is een kwestie van anders kiezen. Kiezen voor een andere mindset en een andere agenda indeling. Kiezen voor een tweedehands P+R tuffertje waarin je schaamteloos heel klimaatvriendelijk met maximaal 100 km per uur op de rechterrijbaan mag hangen. Kiezen voor het bestaan van een digital nomad. Onderweg en online. Kiezen voor hakken in de tas en een regenjas standby. Kiezen voor een sprintje op het perron, voor natte sokken en een frisse kop. Kiezen voor mezelf, mijn portemonnee en de aarde. Mijn cursus positieve affirmatie heeft zijn geld opgeleverd. Ik voel me vrij en lach.
Met m’n kont op de stoelverwarming snak ik naar koffie
Treinend en OV fietsend betekent niet alleen dat ik 0 gram CO2 uitstoot per km in plaats van de gemiddelde 225 gram. Het is heel veel meer. Het is met mijn natte kop uit de douche springen om mijn mascara ritueel af te maken in de treincoupe terwijl mijn overbuurvrouw me fronsend aanstaart. Het is lekker doorwerken on the road en die laatste mailtjes wegwerken voor ik thuis kom. Het is toegeven aan een middagdutje of tussendoor die film afkijken van gisteravond. Het is mijn meetings voorbereiden in de stiltecoupé terwijl ik geniet van een echt lekker koffietje. Een stuk effectiever, relaxter en veiliger dan bellend in mijn wagen een kettingbotsing zien te voorkomen.
Het is ook een sprintje trekken op een perron. Of een stuk fietsen door de stad in plaats van op m’n kont in de auto vastgeplakt te zitten aan de stoelverwarming. Snakkend naar koffie omdat ik maar niet wakker kan worden. Maar stoppen voor koffie bij een tankstation betekent nog meer tijdsverlies. Tankstations die volhardend blijven weigeren sojamelk op te nemen in hun assortiment voor m’n favo plantbased latte. Tankstations waarvan de medewerker heel goed bedoeld mijn koffie overgiet in mijn meegebrachte keepcup en de beker dan alsnog weg kiepert. Dus ik rij door en baal. Baal omdat ik weer te laat ben opgestaan om deze drukte te vermijden en weer niet op tijd kom. Baal omdat alle parkeerplekken voor de deur straks bezet zijn en ik geen jas bij me heb. Maar mijn mascara zit er nog steeds goed op, mijn sokken zijn droog en mijn hakken zijn aan en ik heb het lekker warm. Ik heb stress en haast.
Mijn neuspeuterende buurman is trots
Treintrots socialize ik met mijn lieve buurman die me spontaan één van zijn koekjes aanbiedt bij de koffie in de trein. Een stuk beter dan in de file gluren naar een in zijn neus peuterende buurman door een beslagen raampje. Waarbij ik mezelf altijd dwing niet te staren. Maar toch blijf kijken omdat ik zie hoe hij van zijn trotse aanwinst balletjes draait tussen zijn vingers en die naar buiten piekt terwijl hij naar me lacht. “Vast ook goed voor de aarde”, denk ik terwijl ik wegduik achter m’n stuur.
En ja, ik ben soms langer van huis. Maar compenseer dat met een dagje thuiswerken. Ook beter voor jezelf en de aarde. En als ik na een lange dag uit de trein stap nadat ik een zuchtende student naast me geholpen heb met de laatste loodjes van zijn schunnige sinterklaas gedicht, maakt dat de reistijd meer dan goed. En ja, 10 minuten in de wind op een regenachtig perron is koud en heel stom. Maar als je lachend een stevige Amerikaanse dame door een OV poortje propt omdat zij geen kaartje heeft gekocht, is dat weer leuk en warm. Ik voel me vrij en lach .
Met pumps op mijn rug ren ik over het perron
In een joggingbroek met gympies over het perron rennen met m’n rokje en pumps op m’n rug, is niet heel charmant. Maar een leesbril aangeboden krijgen van je overbuurman omdat hij je ziet ‘knijpen’, wel. Te laat komen omdat de trein weigert verder te rijden is heel vervelend. Maar een file veroorzakend ongeluk op de weg ook. Niet alles is voorspelbaar. Ik pas mijn agenda aan. Zoek een nieuwe flexplek. Bestel een latte soja. Lees mijn boek uit en start de vergadering vast skypend. Van een eco lifestyle word je blij. Van #treinleven ook. Ik lach en voel me vrij.
